Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1927 στην Αθήνα, το 1967 καταργήθηκε το καταστατικό και έπαψε και ο Σύλλογος να λειτουργεί. Ο λόγος: η δικτατορία του Γ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Το 1972 εγώ έμπορος στη Λαμία, κατεβαίνω στην Αθήνα, οδό Λυκούργου 10 μέσα στη στοά είχε γραφείο ο δικηγόρος Βασίλειος Θ. Τσίκας φίλος του πατέρα μου. Του επροτεινα να ιδρύσουμε καινούργιο καταστατικό, μου απάντησε ναι...

ΙΩΑΝΝΗΣ  Γ. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΩΝ 1972-1978

Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1927 στην Αθήνα, το 1967 καταργήθηκε το καταστατικό και έπαψε και ο Σύλλογος να λειτουργεί. Ο λόγος: η δικτατορία του Γ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Το 1972 εγώ έμπορος στη Λαμία, κατεβαίνω στην Αθήνα, οδό Λυκούργου 10 μέσα στη στοά είχε γραφείο ο δικηγόρος Βασίλειος Θ. Τσίκας φίλος του πατέρα μου. Του επροτεινα να ιδρύσουμε καινούργιο καταστατικό, μου απάντησε ναι.
Πέρασαν δυο χρόνια και δεν το έφτιαχνε το καταστατικό. Του λέω ότι θα πάω δίπλα, σε ένα φίλο μου δικηγόρο (ονόματι Αδαμόπουλος) και θα το φτιάξω, αλλά θα είναι ντροπή να φτιάξει ξένος δικηγόρος το καταστατικό του Συλλόγου Καρδαριτσιωτών.
Μου απαντάει ναι Γιάννη θα το φτιάξω αλλά θέλω δυο (2) χιλιάδες, βγάζω και του τα δίνω. Φτιάχνει το καταστατικό, επιλέγω εγώ το συμβούλιο:

1ος Βασίλειος Θ. Τσίκας (Δικηγόρος, πρόεδρος)
2ος Γιάννης Γ. Σταθόπουλος (Έμπορος στη Λαμία)
3ος Γεώργιος Κ. Αγγελόπουλος (Επιθεωρητής Μ.Ε.)
4ος Γεώργιος Ν. Ηλιόπουλος (Έμπορος οδός Βλαχάβα 6)
5ος Νίκος Χρ. Μουρούτης (Ανωτ. Υπαλ. Υπουργείου Συντονισμού)
6ος Λεωνίδας Π. Δουρίδας (Έμπορος, οδός Ευριπίδου 11)
7ος Παναγιώτης Β. Δημόπουλος (Υπάλληλος ΟΤΕ)
8ος Νίκος Θ. Αναγνωστόπουλος (Έμπορος, οδός Αθηνάς)
9ος Δήμος Θ. Παρασκευόπουλος (Οδηγός πολιτικών προσώπων)

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ να ψηφιστούν οι ανωτέρω όπως και έγινε. Αποφασίζουμε να κατέβουμε στο χωριό για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Νοικιάζουμε πούλμαν με δικά μας έξοδα. Ο πρόεδρος Βασίλης Τσίκας αρνείται να έρθει στο χωριό, δε μας λέει το λόγο.
Εμείς κανονίσαμε μέρα αναχώρησης. Μου λέει ο κ.Τσίκας "που πάτε Γιάννη χωρίς πρόεδρο;" εγώ του απαντώ "πάμε στο χωριό μας εκδρομή με δικά μας έξοδα, εάν θέλεις έλα".
ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ τραγουδώντας και χορεύοντας μέσα στο πούλμαν, οι κάτοικοι υποδέχτηκαν με χαρά μετά από χρόνια το Σύλλογο. Με ρωτάει ο Γιώργος ο Ηλιόπουλος "Γιάννη τι κάνουμε τώρα χωρίς πρόεδρο;" του απαντώ "θα φτιάξουμε ορισμένα έργα με δικά μας χρήματα".
Μέχρι τότε τεχνικό έργο δεν υπήρχε στο χωριό, εκτός από τις μάντρες της εκκλησίας και τις βρύσες του Σέχα (1890) εμπόρου στη Σμύρνη. Στη βρύση στου Στρουβουνίτσι που είχαμε πάει βόλτα έχουμε βγάλει και φωτογραφίες.
Μας λέει ο Βασίλης Π. Δουρίδας μηχανικός και αδερφός του Λεωνίδα "Γιάννη το χωριό δεν έχει κανένα τεχνικό έργο".
ΠΡΑΓΜΑΤΙ μαζέψαμε χρήματα από την τσέπη μας (Γεώργιος Ν. Ηλιόπουλος, Γιάννης Γ. Σταθόπουλος, Νίκος Θ. Αναγνωστόπουλος, Λεωνίδας Π. Δουρίδας). Αρχίσαμε να τσιμεντοστρώνουμε τους δρόμους, φτιάξαμε τις βρύσες που είχαν πέσει, διαμορφώσαμε το ισόγειο του σχολείου, το κοινοτικό γραφείο και το ιατρείο. Μας λέει ο θείος μου ο Γ. Αγγελόπουλος να μας δώσει το οικόπεδο να φτιάξουμε την αίθουσα του Συλλόγου, αλλά μας ζητάει να του φτιάξουμε ένα δυάρι να παραθερίζει τα καλοκαίρια. Του απαντάμε "Θείε δε μένει τίποτα για την αίθουσα". Τρώμε καμπόσο διάστημα έτσι. Δεν άντεξα και του γράφω ένα γράμμα και του λέω εάν θέλει και καζανάκι να του βάλουμε για τις ακαθαρσίες και πολλά άλλα....Γράμμα πικραμένο.
Μόλις το έλαβε ο θείος μου ο επιθεωρητής το πήρε το γράμμα και πήγε στη Γλυφάδα στον πρόεδρο Γιώργο Ηλιόπουλο (ο Βασίλης Τσίκας είχε παραιτηθεί ενώ συμπληρωματικός σύμβουλος ορίστηκε ο Θόδωρος Δεμίρης) κλαίγοντας και του λέει "πάρε το γράμμα του ανηψιού μου και τα συμβόλαια και δε θέλω τίποτα".
Με πήρε ο Γιώργος τηλέφωνο στη Λαμία και μου τα είπε λεγοντάς μου να κάνω πίσω, γιατί ο θείος μου ήταν σε κακή κατάσταση, έκλαιγε και φοβόταν μην πάθει τίποτα. Μετά από δυο μέρες πήρα τηλέφωνο το θείο μου και του ζήτησα συγγνώμη και του έδωσα και συγχαρητήρια. Μου απαντάει ο θείος μου και μου λέει "εσύ ανηψιέ ο ΓΛΥΚΟΜΙΛΗΤΟΣ;" Αιωνία του η μνήμη ήταν πολύ καλός.
Τηλεφωνώ από Λαμία στον Ηλιόπουλο ότι την Τετάρτη το πρωί στις 12 θα πάμε για έρανο να φτιάξουμε την αίθουσα. Έτσι κι έγινε, στις 12 ήμουν στο κατάστημά του στην οδό Βλαχάβας 6 επάνω στο γραφείο. Εκεί ήταν και ο Νίκος ο Μουρούτης για να πάμε για έρανο. Ο Ηλιόπουλος μου λέει "εμένα Γιάννη είναι δύσκολη αυτή η αποστολή" (ντρεπότανε να πάει για έρανο).
Ξεκινάμε -στεναχωρημένος ο Γιώργος- στις 1 η ώρα είχαμε τελειώσει, γυρνώντας στο μαγαζί ο Γιώργος μου έδωσε συγχαρητήρια, "μπράβο Γιάννη" μου λέει. Εγώ είχα κανονίσει 5-6 άτομα τηλεφωνικώς που τους επηρέαζα και τους είχα πει για "ποσό" και όχι για ψίχουλα. Στην αρχή ο Γιώργος νόμιζε ότι θα πάμε για μικροποσά, εγώ τους είχα πει να μη ζητούν λεφτά από τον κόσμο τον απλό και τους προσβάλλουν. Απλά ότι η παρουσία τους ήταν σημαντική για το Σύλλογο.




ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ.


Τους κάνω μια πρόταση να πάρουμε το σπίτι του Γιαννίκου του Λαμπρόπουλου να το κάνουμε ξενώνα. Μου ανετέθη στο συμβούλιο να το διαπραγματευτώ, ήταν ιδιοκτησία Χρήστου και Γιαννάκη Γιαννακόπουλου (Καπερώνη). Μου ζήτησαν τριακόσιες χιλιάδες (300.000) δραχμές, το είπα στο συμβούλιο δε δέχτηκε παρά μόνο μέχρι διακόσιες χιλιάδες (200.000). Το λέω στο γιό του Καπερώνη το Γιαννάκη, δεν εδέχθη, του λέω και εγώ να του δώσω είκοσι χιλιάδες (20.000) ξεχωριστά, να μας το δώσει, ήταν αδύνατο, είχε και δίκιο.
Είχανε όλοι φτιάξει βόθρους και τα νερά(βρύσες) είχαν βρωμίσει, ξεκινάμε την αποχέτευση γύρω από την Τρανή βρύση δια μέσου νομαρχίας. Επίσης ο Γιώργος πήγε στον Παπαηλίου Ηλία (βουλευτή Αρκαδίας, ο αδερφός του, γιατρός είχε πάρει τη Μαρία Ηλιοπούλου γυναίκα του, αδερφή του Γιώργου Ηλιόπουλου) και έβγαλε επτακόσιες χιλιάδες(700.000) δραχμές και φτιάχτηκε η γέφυρα Τριποτάμου προς Καρδαρίτσι. ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ-ΒΙΔΙΑΚΙ, είχαμε πάει 2-3 φορές στη Νομαρχία στην Τρίπολη και τελικά μας είπε ο νομάρχης ότι δε συμφέρει να δώσει το κράτος οκτώ εκατομμύρια (8.000.000) δραχμές για έναν αγροτικό δρόμο . Δίπλα πιο κει στεκόταν ο Κ. Αποσκίτης βουλευτής Αρκαδίας φίλος του πατέρα μου, αυτόν ψηφίζαμε μια ζωή. Του φωνάζω και του λέω "κ. Κώστα δε μιλάς καθόλου;" "ναι Γιαννάκη τι θέλεις να βοηθήσω;" απάντησε. Δεν έγινε τίποτα.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΒΙΔΙΑΚΙΤΩΝ αρχίσαμε να διαπραγματευόμαστε με τους Γιάννη Γ. Δουζένη, Θανάση Δεμίρη και με έναν μπουλντοζιέρη που συνεργάζονταν οι ανωτέρω. Με παίρνει τηλέφωνο ο Γιώργος ο Ηλιόπουλος στη Λαμία και μου λέει "Γιάννη κλείσαμε με αυτούς να μας φτιάξουν το δρόμο Καρδαρίτσι-Βιδιάκι με ένα χιλιάρικο την ώρα η διάνοιξη. Μας είπαν ότι σε εκατόν πενήντα (150) ώρες - δηλαδή εκατόν πενήντα χιλιάδες (150.000) δραχμές όλη η εργασία,- 75.000 ο κάθε σύλλογος- θα έχει τελειώσει ο δρόμος. Και έτσι τη δώσαμε". Του απαντώ "λάθος Γιώργο, εάν βρουν βράχους στο δρόμο και κάνουν ένα χρόνο τι γίνεται, ποιος τους πληρώνει;" Μου απαντάει "τι να κάνω Γιάννη;" Του απάντησα να ακυρώσει τη συμφωνία και να τους προτείνει το ποσό των διακοσίων πενήντα χιλιάδων (250.000) δραχμών για να πάει το αμάξι στο Βιδιάκι. Μετά από δύο μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι ακύρωσε τη συμφωνία και να κατέβω στην Αθήνα να κάνουμε συμβούλιο εάν δέχονται τις προτάσεις μου.
Κατεβαίνω στην Αθήνα πηγαίνω στο συμβούλιο οδός Βλαχάβα 6 επάνω στο γραφείο και όταν πήγα μέσα άρχισε ο Θόδωρος ο Δεμίρης να με κατηγορεί ότι θέλω να καταστρέψω το χωριό και άλλα πολλά. Επίσης και κάποιος άλλος πιο ήπια.
"Σταματήστε" τους λέει ο πρόεδρος Γεώργιος Ν. Ηλιόπουλος και ο Νίκος Χρ. Μουρούτης, "εάν δε δεχτούν τις προτάσεις του Γιάννη Γ. Σταθόπουλου το έργο σταματάει". ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ βρίζοντας για μεγάλο διάστημα, ενώ ο μπουλντοζιέρης με ρώτησε "τέτοιες συμφωνίες κάνεις;" και του απαντώ "τέτοιες κάνω". Μετά από 3 μέρες με πήρε ο Γιώργος τηλέφωνο και μου είπε ότι του ζήτησαν 50.000 δραχμές προκαταβολή να πάρουν πετρέλαιο και του είπα να τα δώσει.
Άρχισε η διάνοιξη του δρόμου και πράγματι βρήκαν εμπόδια βράχων που ήθελαν εκρηκτικές ύλες τις οποίες προμηθεύτηκαν από την Πάτρα. Τέλειωσαν τον άλλο χρόνο. Ο Γιάννης Δουζένης να με παίρνει τηλέφωνο και να με βρίζει συνέχεια. Αναγκάζομαι και τηλεφωνώ στο Γιώργο να δώσει κρυφά στο Δουζένη 20.000 δραχμές για να ησυχάσουμε και έτσι ο Δουζένης ...περιόρισε τις βρισιές του προς εμένα. Τελικά μου λέει ο Γιώργος "Γιάννη μας γλύτωσες, έτσι έχω ένα κουνιάδο και κλειδώνει τις δουλειές σαν και σένα". Εγώ έκανα προτάσεις και τις τελείωνα, έκανα μεγάλες προσπάθειες, βέβαια ήμουν και ο ιδρυτής του Συλλόγου. Ο θείος μου ο Αγγελόπουλος δεν έπαιρνε αποφάσεις, ήταν ανεύθυνος αλλά εξαίρετος σαν άνθρωπος.
ΕΞΑΙΡΕΤΟΙ: Γεώργιος Ν. Ηλιόπουλος, Λεωνίδας Π. Δουρίδας, Νικόλαος Χρ. Μουρούτης και φυσικά ο Παναγιώτης Β. Δημόπουλος....αλλά και ΣΟΒΑΡΟΙ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΙ. Και εμείς οι υπόλοιποι όλοι καλοί, γενικά το χωριό μας δεν είχε κακό κόσμο ήταν όλοι ΚΑΛΟΙ. Και γι' αυτό είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ.
Όσον αφορά το Γιάννη το Δουζένη που μου τα έσουρνε τακτικά, τον αγαπούσα, δεν του κράταγα κακία γιατί ήταν πολύ καλός και από καλή οικογένεια, μάνα, πατέρα και αδερφές και ο αδερφός του Διονύσης άφησαν όλοι ΛΑΜΠΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Με παίρνει ο Γιώργος ο Ηλιόπουλος στο τηλέφωνο και μου λέει ότι δεν αφήνουν να γίνει ο δρόμος από του Παληκάρη το σπίτι κάτω στου Αλεξόγιαννη και ο δρόμος από του Δημοσθένη προς τα Γιουτσέικα. Τον ρωτάω "ποιός δεν αφήνει;" μου απαντά "δεν ξέρω" και του λέω "έχω τη συγκατάθεσή σου; " μου απαντά πίσω "ναι!" Αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον εργολάβο και του είπα να πάει να φτιάξει τους δρόμους, έτσι κι έγινε. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με ορισμένους από τους πατριώτες μου, μάλλον με ζήλευαν για τις πρωτοβουλίες μου.



1. ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
2. ΔΗΜΟΣ Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
3. ΚΩΝ/ΝΟΣ Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
4. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Β. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ
5. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Π. ΔΟΥΡΙΔΑΣ (πολιτικός μηχανικός)
6. ΛΕΩΝΙΔΑΣ Π. ΔΟΥΡΙΔΑΣ
7. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Θ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
8. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Χ. ΜΟΥΡΟΥΤΗΣ


ΤΩΡΑ ΠΡΟΧΩΡΑΩ ΣΤΟΝ ΞΕΝΩΝΑ


Κάναμε συμβούλιο στου Γιώργου το κατάστημα και τους λέω να φτιάξουμε ένα ξενώνα επάνω από την αίθουσα, αλλά να μείνει η πλατεία (ταράτσα της αίθουσας)και να πάμε έναν όροφο παραπάνω με είσοδο πλάι στο μαγαζί του Πάικου του Τύρου και δίπλα στη σκάλα ένα μπαράκι και η πλατεία να μείνει όπως είναι.
ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ αλλά με ρωτούν ΜΕ ΤΙ ΧΡΗΜΑΤΑ; Απαντά ο Γεώργιος Ηλιόπουλος "θα μας πει ο Γιάννης ο Σταθόπουλος εάν έχουμε χρήματα". Εγώ απαντώ ΝΑΙ.
Ήξερε ο Γιώργος ότι εγώ πάω στην αγορά και μαζεύω χοντρά λεφτά. ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΩ ΕΓΩ εάν φύγουμε από το συμβούλιο εγώ, ο Γεώργιος Ν. Ηλιόπουλος και ο Νικόλαος Χρ. Μουρούτης θα είμαστε υποχρεωμένοι να τελειώσουμε τον ξενώνα. ΕΝΤΑΞΕΙ; Δέχτηκαν όλοι.
Ξεκινάμε τα σχέδια και την άδεια από την πολεοδομία Τριπόλεως, πληρώσαμε τότε σαράντα ή σαράντα οκτώ χιλιάδες (40.000 ή 48.000) δραχμές για την ΑΔΕΙΑ. Δηλαδή θα κάναμε τέσσερα(4) δωμάτια με ένα wc στο καθένα, ντουλάπια, λοιπό εξοπλισμό και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Όποιος πατριώτης ήθελε θα έπαιρνε τα σεντόνια του και θα πήγαινε να μείνει όσες μέρες ήθελε, φυσικά θα το καθάριζε και θα άφηνε και κάτι για το ρεύμα. Μετά από μερικούς μήνες βγήκε η άδεια και με πήρε τηλέφωνο ο Γ. Ηλιόπουλος στη Λαμία να κατέβω στο Καρδαρίτσι τη Δευτέρα, να ψάξω στα χωριά, να βρω εργολάβο, να πάρω προσφορές και έτσι έκανα. Το Σάββατο θα ερχόταν το Συμβούλιο με πούλμαν από την Αθήνα να ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΞΕΝΩΝΑ.
Ψάχνω όλη τη βδομάδα στα χωριά, μέχρι Τρόπαια έφτασα, βρήκα εργολάβο. Άφηνα το μαγαζί μου στη Λαμία για πολλές μέρες ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ. Στο χωριό ΔΕ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΞΕΝΩΝΑ.
Τα Σάββατο ήρθε το συμβούλιο και μου λέει ο Ηλιόπουλος "Γιάννη δεν αφήνουν οι πατριώτες να γίνει ξενώνας, αλλά μην πεις τίποτα του θείου του Γ. Αγγελόπουλου και στεναχωρηθεί". ΚΑΙ ΒΑΖΑΜΕ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΜΑΣ.
Με παίρνει και πάμε εκεί που πέφτει το νερό της Τρανής βρύσης κάτω από τα τυρέικα σπίτια, μαζί και ο Νίκος ο Μουρούτης και κουβεντιάσαμε εκεί για το συμβάν. ΕΓΩ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΕΚΕΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΕ ΞΑΝΑΒΛΕΠΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΩΝ.
Μαζεύτηκαν όλοι οι κάτοικοι στην αίθουσα, πήγαμε και εμείς μέσα. Άρχισα πρώτος εγώ να μιλάω στον κόσμο και τους είπα ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ εγώ φεύγω από το Σύλλογο και ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙΤΕ, ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Πετάχτηκε ο μακαρίτης ο Θόδωρος Στεφ. Τσίκας (Τσιώκος) και είπε "Γιάννη εγώ θέλω να γίνει αυτό το έργο". ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Η ΖΗΛΕΙΑ δεν άφησε να κάνουμε ΕΡΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ.
Ένας από το συμβούλιο με κοίταξε και γέλαγε από μακριά και του λέω ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΣΟΥ. Δεν του ξαναμίλησα. Μετά από μένα μίλησε ο Παντελής Γ. Γιαννακόπουλος και τους τα είπε.



ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙΩΤΩΝ



Προτού ιδρύσω το Σύλλογο το 1970 περίπου με παρακάλεσε ο παπά Βασίλης Θ. Μουρούτης, να φτιάξω τη μάντρα της πλατείας του Αγίου Νικολάου, από του Γιάννη Αθ. Λαμπρόπουλου τον κήπο έως το σχολείο όπως επίσης και τα παράθυρα του Αγίου Νικολάου και την πόρτα του ιερού(σιδερένια). Τη μάντρα τη στήριξα με τσιμέντο και αρμό. Πλήρωσα τον εργολάβο Ιωάννη Μπόζικα και έφτιαξε ΤΗ ΜΑΝΤΡΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. Τα παράθυρα της εκκλησίας και την πόρτα του ιερού, έδωσα χρήματα στον παπά και τα έφτιαξε.
Το 1981 το τότε συμβούλιο που ήτανε άρχισε να χαλάει τη μάντρα της εκκλησίας από την είσοδο του Φωτόγιαννη, για να φτιάξουν τουαλέτες, βρέθηκα και εγώ στο χωριό τότε και τους είπα ότι εδώ είναι δυο καινούργια σπίτια του ΠΑΝΟΥ ΧΑΡ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ και ΘΟΔΩΡΟΥ Ι. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, δεν είναι καλή τοποθεσία για τουαλέτες. Τα άφησαν και έφυγαν οι μάστοροι και μετά έγραψαν στη Γορτυνία οτι ΚΑΝΝΙΒΑΛΟΙ ΓΚΡΕΜΙΣΑΝ ΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ. Τους απάντησα δια του τύπου και τους ΤΑ ΕΨΑΛΛΑ ΑΥΣΤΗΡΑ. Αν και είχαμε τουαλέτες στην αίθουσα.
Γράφω ένα γράμμα στο θείο μου Γ.Κ.Αγγελόπουλο και του στέλνω και είκοσι χιλιάδες(20.000) για να γίνει ο βόθρος όπου ήθελαν αλλού.
ΚΡΑΤΑΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ 1981


ΣΥΣΤΗΝΩ:

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ-ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ-ΕΡΓΟ (ΟΧΙ ΚΑΔΡΑ)
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΝΙΚΟΛΑΟ Γ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ
Χωρίς μίσος αλλά με αγάπη σε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΟΥ


ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ (ΣΤΑΘΟΓΙΑΝΝΗΣ)
12-12-2012 ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ ΑΤΤΙΚΗΣ